۲۲شهریور ۱۳۸۲
اب تهران
استقلال و پرسپولیس همبشه بازیکن غیر بومی زیاد داشتند.بازیکنهایی که به خاطر بازی تو تیمهای شهرستانی به تیم ملی راه پیدا نمی کردن مجبور بودن با هر زحمتی خودشون رو به تهران برسونن تا بتونن بیشتر تو چشم باشن .
کلی بازیکن اومدن و رفتن و هنوز این چرخه به نفع تهرانیها در جریانه(البته الان پول حرف اول هر انتقال رو می زنه).
اون روزی نیکبخت بدون پارتی و با اتکا به حضور پر فروغش در ابومسلم به تیم امید دعوت شد.شاید خودش هم فکر نمی کرد که در عرض چند سال یکی از ارکان تیم ملی بشه.ولی اعتماد بلازویچ به جوونها باعث شد نیکبخت هم در عین شایستگی به تیم ملی برسه و کم کم جای میناوند و شاهرودی رو (که در دوره مایلی کهن از ارکان سمت چپ بودن)بگیره.نیکبخت به استقلال اومد و بارها در مصاحبه ها از دلتنگی برای خانواده و دوستانش در مشهد یاد کرد.
در استقلال رقیب جدیش حاجی پور را کنار زد و بی حاشیه به فوتبال ادامه می داد(ئر فینال حذفی ۷۶ در مقابل جنگ روانی هاشمی نسب بی اعتنا عمل کرد و....)همه اشکهای او را در بازی جنجالی سال ۷۹ به یاد دارند که از بازیکنان می خواست بازی کنند و کاری به حاشیه نداشته باشند.ولی در طول ۲ سال نیکبخت بازیکنی شد که ظاهر ساده اش را از دست داد روح لطیف و نرمش را به فراموشی سپرد .
دیگر نه صحبتی از دلتنگی بود و نه حرفی از ارامش.بارها مطبوعات از ظاهر چند گانه و تیپ زدنهای او انتقاد کردند که هر بار با بازی نسبتا خوبش جوابی به معترضین داد .

در چنذ بازی اخیر استقلال و پرسپولیس در دل تمام در گیریها نام نیکبخت بود.
در بازی جام ال جی (با اروگوئه)قصد داشت در هتل با چند بازیکن حریف در گیر شود(علنا اعلام کرد).در زمان مربی گری کخ با تماشاگران استقلال در گیر شد.در لیگ قبل چندین بار اخطار به علت خطای شدید گرفت و سر اخر اینکه در دو بازی اول لیگ ۳ اخطار(با احتساب اخراج)گرفت .در مصاحبه با عابدی(خبر نگار شبکه خبر)با لحنی زشت سوال او را جواب گفت تا ثابت شود سادگی او دیگر رنگ باخته و شاید اب تهران به او نساخته و شاید عدم انتقالش به بشیکتاش باعث بازی عصبی او باشد ولی او کلا تغییر کرده و کم کم دارد جزو حاشیه میشه.البته با تمام این حرفها فعلا کسی در سمت چپ نمی تونه جای او را بگیره و شادیهای جدیدش بعد از هر گل هم در نوع خودش جالبه.