خاطرات تکراری

از وقتی بچه بودم و از لای نرده ها با کمک بزرگترها و بدون بلیط به استادیوم می رفتم حس و حال امروز ملوان وجود داشت و بلاتکلیفی و بی اطلاعی نقل هر محفل بود، شاید آنروزها که خرید بازیکنان پولهای امروز را نمی طلبید وضع به بدی امروز نبود. امروز برای پرداخت پول فصل پایان یافته کاسه ی چه کنم چه کنم به دست گرفته ایم و تیم نه مدیر عاملی دارد و نه صاحب مشخصی. تازه نیروی دریایی هم می خواهد در عین تیمداری خرج هم نکند و با همان زمین تمرین حسن رود سرمان شیره بمالد. انگار ما هم سرباز آنها هستیم و با نداری ها و سرشت خشک نظامی آنها باید بسازیم و خم به ابرو نیاوریم. حقایق را باید گفت تمام خوشبختی و شادی ما از فوتبال در این چند ساله معمولا که بازیهای آخر فصل ختم می شود که در لیگ ماندیم یا چند بازی قبل از آن. از گل 40 متری نیک نظر گرفته در شیراز تا پنالتی مازیار در همدان و گلهای این فصل پویا و جلال. سال قبل هم از بهمن 89 تا اواسط سال 90 بواسطه ی نتایج خوب لیگ(بردن ذوب آهن و پرسپوبیس و پیکان و فولاد و نفت و شاهین ) و رسیدن به فینال حذفی نگرانی نداشتیم وگرنه همیشه این اضطراب با ما بوده و هست. سالارزاده، همرنگ، بابک قرار دادشان به اتمام رسیده است و چند روزی است دغاغله و مسلمان از انزلی رفته اند. باور کنید پژمان و مازیار و اشجاری و شیرزاد که سهل است با این شرایط مالی و مدیریتی نگهداشتن جعفری و جلال و یوسف زاده و آنهایی که کمی اسم و رسم دارند هم بعید است. مدتهاست که صالح نیا تقاضای دعا برای حل مشکلات مالی و مدیریتی و جذب و ماندن بازیکن کرده و بعد از آن خبری از جلسه مقامات استانداری و منطقه ی آزاد و نیروی دریایی برای حل مشکلات نیست.  

فعلا باید امیدوار ماند و فوتبال را در بازی های آسیایی قرمر و آبی و زرد دید. دیدن پرسپولیس بدون مازیار لطف ندارد. امیدوارم شرایط به گونه ای شود که تا چند روز آینده ی خبرهای خوبی برسد و ...