راستش نه انقدر پرسپولیسی هستم که از برد قرمزها خوشحال بشم و نه انقدر ابی که از باخت استقلال زانوی غم بغل کنم.امروز مثل روز برام روشن شد که دو دستگی استقلالیها خیلی بیشتر و عمیق تر از سرخ هاست.
حالا هفته دیگر ما می مانیم و پرسپولیس پر روحیه.ما می مانیم و قرمزهایی که حالا برای دومی بد جوری دندان گرد کرده اند و تشنه حضور در رقابتهای اسیایی هستند(اگر سپاهان بگذارد).
نتیجه دیروز با اون همه شایعه ای که دور تیم بود قابل قبول بود و برای حذف قهرمان ایران یک همت همه جانبه می خواهد .مثل بازی حذفی مقابل پرسپولیس.همیشه مقابل پرسپولیس عالی کار کرده ایم حتی وقتی بد ترین شرایط را داشتیم...

در همه دوره ها دوره رجبیه فرد(گرچه ۳ـ۱باختیم) دوره نصرت(به لطف پایان بازی که می شد ببریم مساوی کردیم)و در دوره بهمن خان بارها موی دماغ پرسپولیس شدیم.یعنی میشه تو این حساسیت و این جو این تیم رو حفظ کرد؟ای کاش اختلافها حل میشد.ولی می دونم که نمی شه.
در مورد تیمی حرف می زنم که همیشه باهاش بودم در سخت ترین روزهای درس و مشق و دانشگاه و کار یک لحظه ازش غافل نبودم.پس امیدوارم .