باخت چیز تازه ای برای تیمی که دور برگشت فقط 5 امتیاز گرفته،نیست.باخت به راه آهن مثل باخت به ابومسلم یک برد میلی متری بود که تا آخرین لحظه می شد به تساوی هم رسید ولی انگار روزهای آخر برای ما همیشه باید باشه و تکلیفمون رو روشن کنه.

فجر رو همیشه تیمی شناختیم که اهل کم کاری نیست.برد اونها با اون مهاجمای سریع و سرزن و شوتزن با اون هافبکهای قدر و قدرتی با اون مدافعان مستحکم حتی در یک بازی عادی کار ساده ای نیست.حالا که استرس ما بیش از هر زمان دیگه هست ،کار سخت تر و غیر ممکن تر به نظر می رسه.یاد بازی پارسال با ابومسلم میفتم که 90 دقیقه کوبیدیم ولی جز تساوی و استرس بازی آخر چیزی نصیبمون نشد.

فردا مازیار رو نداریم بهتره بگم باز هم مازیار رو نداریم.امسال مازیار 3 بار سه اخطاره و اخراج شد و چند بازی مصدوم بود و چند بازی هم به خاطر حضور در اردوی کذایی تیم ملی به بازیهای ملوان نرسید.

برق با بازی که مقابل پرسپولیس انجام داد نشون داد که کاملا" جا افتاده و پخته شده(برعکس روزی که مقابل ما قرار گرفتند).میشه به این امیدوار بود که برق در ادامه روال رشدش پگاه رو ببره و صبا برای موندن در کورس قهرمانی مقابل پگاه با تمام قوا بازی کنه.سپاهان مقابل نفت به چیزی جز برد فکر نمی کنه و استقلال برای حفظ آبرو ممکنه مقابل نفت به یک تساوی برسه.(امیدوارم استقلال بلایی رو چند سال پیش مقابل استقلال اهواز سرمون آورد رو نیاره و بازی آخرش رو جدی بگیره).

فردا تا دقیقه 60 تا 70 برای گلزنی وقت داریم وگرنه استرس تماشگرا کاملا" به زمین رسوخ می کنه و کار سخت تر میشه.تازه ملوان مدتهاست که اواخر بازی گل نزده و امیدوارم نیمه اول کار رو تموم کنه.

اگر سقوط کنیم به قول ممی فوتبال در انزلی می میره و کسی دل و دماغی برای حمایت در لیگ یک(تا چند هفته اول)نداره و...

کلی بازیکن از این تیم در صورت ماندن جدا میشه(افتادن پیشکش) صعود مجدد قطعا" یک فصل طول نمی کشه.خدایا فردا فردا فردا....