شروع بازی ساعت 18 بود. برای ما و حریف حسن بزرگی بود که نتیجه رقبا رو بدو‌نیم. برد پیکان و برق برای ما و تساوی صبا و سپاهان برای اونا مهم بود.باخت به استقلال اهواز کار خودش رو کرده‌بود.
با اون همه مصدوم و محرومیت مازیار، ذخیره‌های ملوان نا‌شناس‌تر از همیشه بودند.
مازیار هم با وجود محرومیت به آزادی اومده بود. حضور او می‌تونست خط میانی کمرنگ قرمزها رو بی‌رنگ کنه. با وجود استفاده از کلی بازیکن ذخیره و بی‌تجربه. هافبک‌های با‌تجربه اونا توفیقی در هدافشون نداشتن.
حبیبی آخرین تفکرات رو برای انتخاب دروازه‌بان می‌کنه. بازی ندادن به فروزان که تجربه‌ای در بازی‌های بزرگ نداشت و انتخاب حسنی صفت درست بود.او با وجود دو گلی که خورد مثبت و خوب کار کرد.
در نبود مازیار و مسعود، هادی تأمینی کاپیتان بود. هادی در طول بازی با هر کسی یارگیری کرد موفق بود. محوشدن نیکبخت در نیمه اول و تعویض شدن ماته نتیجه تلاش هادی بود.
تا چند ماه قبل محسن جزو نفرات تهاجمی ما به شمار می‌رفت ولی روال مصدومیت‌ها طوری پیش رفت که این اواخر محسن رو در دفاع و هافبک دیدیم. واقعاً توپی که غیر عمد به دست محسن خورد پنالتی بود؟
کمبود بازیکن در این عکس کاملاً گویاست. جعفری(10)همیشه بازیکن جانشین بود و فلاحتی(2) مدتها به عنوان بازیکن فیکس بازی نکرده‌بود. با این‌حال هر دو قابل قبول و خوب بازی کردند.
صف‌آرایی قبل از شروع بازی. آزادی چه خوابی برامون دیده‌ای؟
عکس تیمی ملوان هر هفته دچار تغییرات می‌شه.مصدومیت‌ها هر هفته تیمی کاملاً متفاوت با هفته قبل رو برامون می‌سازه. نبود نیک نظر، مازیار، طهماسبی و رمضانی کاملاً محسوس هست.
حلقه اتحاد برای شروع بازی و شاید یاد‌آوری برد پیکان و برق و بازی هم‌زمان نفت و مقاومت.
تاکتیک‌های هوایی چند بازی اخیر خلاقیت و تکنیک رافخایی رو پنهان کرده‌بود.زمین مساعد آزادی این اجازه رو به نفرات فانتزی ما داد تا عرضه اندام کنن وحداقل یک نیمه خودشون رو به حریف دیکته کنن.
نیمه اول اونقدر به دفاع پرسپولیس فشار اوردیم که باقری بارها برای دفاع و یارگیری با رافخایی اقدام کرد.
یکی از کرنر‌های متعدد نیمه اول. حداقل 4 کرنر و 3 کاشته زدیم که متأسفانه از دست رفت.
احمد‌زاده بر خلاف بازی با سپاهان که از توپ‌های بلند استفاده کرد، بارها کنار خط آمد و بازی تک‌ضرب و زمینی رو به بازیکنان گوشزد کرد. با همین تاکتیک می‌شد در نیمه اول کار را تمام کرد. افسوس که خدامرادی و صفرزاده و رافخایی ضربات آخر رو بی‌دقّت نواختند.
صفرزاده و گیاهی بارها از چپ زارعی رو جاگذاشتند و موقعیت سازی کردن. برخلاف تمام حرف‌ها، زارعی در نیمه اوّل فقط دفع توپ کرد. نیمه دوم عقب‌نشینی بی‌دلیل ملوان راه نفوذ راحت اون رو هموار کرد.
واعظی مرد پر کار نیمه اول بود. حداقل سه بار مجبور به واکنش شد. البته ضربات ما هم بی‌دقّت نواخته شدند.
نیکبخت در این بازی دو کار کرد و بس. یک شوت در هر نیمه. تمام حرف‌های قطبی در مورد گل و بازی بین المللی فقط عوام‌فریبی هست و بس.
برتری نیمه اول اونقدر محسوس بود که سکوت سی‌هزار هوادار قرمز با فریادها و کری انزلی‌چی‌ها شکسته شد.
نیمه دوم و عقب‌نشینی بی‌دلیل. با تداوم روند نیمه اول برد هم دور از دسترس نبود.
با وجود مصدومیت چند مهره اصلی، نیمکت نشینی رمضانی عجیب بود. با این‌حال صفرزاده تا در زمین بود عالی کار کرد و هیچکس نبود رمضانی رو حس نکرد.
خدامرادی، چمن آرا و غلامعلی تبار در هجومی به زمین قرمزها. از غلامعلی‌تبار که جزو معدود با تجربه‌های ما بود اون اشتباه عجیب بعید بود. حرکت ناشیانه او برای دفع توپ، هادی رو هم از جریان بازی محو کرد تا خلیلی آسان‌ترین گل فصلش رو زده باشه.
ساختار دفاعی بعد از گل اول از هم پاشید و با اشتباه محسن و اون هند مشکوک (که می‌تونست پنالتی نباشه) تکمیل شد.
بدون شرح
تا آخر بازی تماشاگر به 35000نفر هم نرسید. جالب این‌جاست که نشریه‌های قرمز‌دوست آمار بیش از 40000نفر رو داده بودن.
با اون همه مصدوم و محرومیت مازیار، ذخیره‌های ملوان نا‌شناس‌تر از همیشه بودند.
مازیار هم با وجود محرومیت به آزادی اومده بود. حضور او می‌تونست خط میانی کمرنگ قرمزها رو بی‌رنگ کنه. با وجود استفاده از کلی بازیکن ذخیره و بی‌تجربه. هافبک‌های با‌تجربه اونا توفیقی در هدافشون نداشتن.
حبیبی آخرین تفکرات رو برای انتخاب دروازه‌بان می‌کنه. بازی ندادن به فروزان که تجربه‌ای در بازی‌های بزرگ نداشت و انتخاب حسنی صفت درست بود.او با وجود دو گلی که خورد مثبت و خوب کار کرد.
در نبود مازیار و مسعود، هادی تأمینی کاپیتان بود. هادی در طول بازی با هر کسی یارگیری کرد موفق بود. محوشدن نیکبخت در نیمه اول و تعویض شدن ماته نتیجه تلاش هادی بود.
تا چند ماه قبل محسن جزو نفرات تهاجمی ما به شمار می‌رفت ولی روال مصدومیت‌ها طوری پیش رفت که این اواخر محسن رو در دفاع و هافبک دیدیم. واقعاً توپی که غیر عمد به دست محسن خورد پنالتی بود؟
کمبود بازیکن در این عکس کاملاً گویاست. جعفری(10)همیشه بازیکن جانشین بود و فلاحتی(2) مدتها به عنوان بازیکن فیکس بازی نکرده‌بود. با این‌حال هر دو قابل قبول و خوب بازی کردند.
صف‌آرایی قبل از شروع بازی. آزادی چه خوابی برامون دیده‌ای؟
عکس تیمی ملوان هر هفته دچار تغییرات می‌شه.مصدومیت‌ها هر هفته تیمی کاملاً متفاوت با هفته قبل رو برامون می‌سازه. نبود نیک نظر، مازیار، طهماسبی و رمضانی کاملاً محسوس هست.
حلقه اتحاد برای شروع بازی و شاید یاد‌آوری برد پیکان و برق و بازی هم‌زمان نفت و مقاومت.
تاکتیک‌های هوایی چند بازی اخیر خلاقیت و تکنیک رافخایی رو پنهان کرده‌بود.زمین مساعد آزادی این اجازه رو به نفرات فانتزی ما داد تا عرضه اندام کنن وحداقل یک نیمه خودشون رو به حریف دیکته کنن.
نیمه اول اونقدر به دفاع پرسپولیس فشار اوردیم که باقری بارها برای دفاع و یارگیری با رافخایی اقدام کرد.
یکی از کرنر‌های متعدد نیمه اول. حداقل 4 کرنر و 3 کاشته زدیم که متأسفانه از دست رفت.
احمد‌زاده بر خلاف بازی با سپاهان که از توپ‌های بلند استفاده کرد، بارها کنار خط آمد و بازی تک‌ضرب و زمینی رو به بازیکنان گوشزد کرد. با همین تاکتیک می‌شد در نیمه اول کار را تمام کرد. افسوس که خدامرادی و صفرزاده و رافخایی ضربات آخر رو بی‌دقّت نواختند.
صفرزاده و گیاهی بارها از چپ زارعی رو جاگذاشتند و موقعیت سازی کردن. برخلاف تمام حرف‌ها، زارعی در نیمه اوّل فقط دفع توپ کرد. نیمه دوم عقب‌نشینی بی‌دلیل ملوان راه نفوذ راحت اون رو هموار کرد.
واعظی مرد پر کار نیمه اول بود. حداقل سه بار مجبور به واکنش شد. البته ضربات ما هم بی‌دقّت نواخته شدند.
نیکبخت در این بازی دو کار کرد و بس. یک شوت در هر نیمه. تمام حرف‌های قطبی در مورد گل و بازی بین المللی فقط عوام‌فریبی هست و بس.
برتری نیمه اول اونقدر محسوس بود که سکوت سی‌هزار هوادار قرمز با فریادها و کری انزلی‌چی‌ها شکسته شد.
نیمه دوم و عقب‌نشینی بی‌دلیل. با تداوم روند نیمه اول برد هم دور از دسترس نبود.
با وجود مصدومیت چند مهره اصلی، نیمکت نشینی رمضانی عجیب بود. با این‌حال صفرزاده تا در زمین بود عالی کار کرد و هیچکس نبود رمضانی رو حس نکرد.
خدامرادی، چمن آرا و غلامعلی تبار در هجومی به زمین قرمزها. از غلامعلی‌تبار که جزو معدود با تجربه‌های ما بود اون اشتباه عجیب بعید بود. حرکت ناشیانه او برای دفع توپ، هادی رو هم از جریان بازی محو کرد تا خلیلی آسان‌ترین گل فصلش رو زده باشه.
ساختار دفاعی بعد از گل اول از هم پاشید و با اشتباه محسن و اون هند مشکوک (که می‌تونست پنالتی نباشه) تکمیل شد.
بدون شرح
دقیقه 76 استادیوم رو ترک کردم. فقط این رو می‌تونم بگم که برد رو تقدیم پرسپولیس کردیم. اون‌ها اونقدر تحت استرس بازی می‌کردند که اگه تا دقیقه 70 دوام می‌آوردیم و اون اشتباه بچّه‌گانه رو نمی‌کردیم، ورزشگاه بر علیه اون‌ها جبهه می‌گرفت.
پگاه منتظرت هستیم.