یاد ایام

این روزها تیتر خبرها به رفتار شیث رضایی و نصرتی و کمی فحاشی تماشاگران رشتی در طول 90 دقیقه به مازیار بود. در این مورد خیلی حرف دارم ولی نمی دانم چرا حافظه ام برخی چیزها را خیلی خوب ثبت می کند. سه سال پیش زمانی که داماش با دست نشان در اوج بود و ملوان بواسطه  ی برف بی سابقه بی زمین و تمرین از همه تیمها یکی دو گلی می خورد، رقابت سختی بین ملوان و داماش و نفت و پیام برای نیفتادن بود. دوربین خبر ساز حاشیه های بازی داماش و سایپا در سردار جنگل را نشان می داد و جلال حسینی سیبل تمام توهین ها و ... بود و آب از آب تکان نخورد. سوشا مکانی با پاس همدان در رشت فحش شنید در حالیکه رزومه بازی مکانی در انزلی فقط به نوجوانان استقلال انزلی بر می گردد و از جوانی در تیمهای تهرانی و غیر گیلانی بازی کرده و مدیر عامل وقت همدان تنها گناه مکانی را انزلی چی بودن او نام برد. نمی دانم آن روز هم حسینی و مکانی جز تلاش برای موفقیت تیمشان کاری کرده بودند یا نه مثل مازیار زارع امروز محکوم به تحریک تماشاگران هنگام گرم کردن هستند. در این میان آرتین زهرابی بعد از مدتها به یاد وطن قلم به محکومیت زارع در روزنامه متبوعش می زند تا جنجال اینترنتی بین طرفیبن افزایش یابد. آرتین را در البرز و نود و خبر ورزشی می شناسم و اتفاقا کمترین نگارش ها و تحلیل ها را در مورد فوتبال گیلان نوشته است(من که ایگنونه دیده ام)، بعد از نایب قهرمانی در جام حذفی و برخوردهایی که در استادیوم با ما شد و حدس و گمان تبانی و هدر دادن توپ در داخل محوطه ی جریمه توسط اولادی و ... نمی دانم چرا خبری از آرتین و گیلان پرستیش نشد، نمی دانم او که اینقدر دم از سیروس و انتقاد از مازیار می گشاید، آن روز خاکستری کجا بود. او هم مثل همه در تعریف و تمجید از دایی و پرسپولیس و فتح دومین جام حذفی محو شد.  

آقای زهرابی اگر شما مدنهاست به استادوم انزلی نیامده ای(مگر در بازی مقابل سرخابی ها) گناهی متوجه ما نیست که ما هنوز مازیار را با وجود بعضی انتظارات اسطوره ی انزلی می دانیم.