عقل و احساس

روی احساسی:

این بار هم حرف اول و نقش اول شدیم.اینبار هم مثل همه خوشحالم.خوشحالم که بین این همه تیم گردن کلفت اسیایی دور اول رو مقتدر تر از همه شروع کردیم.دلم می خواد تا اخر این متن از تاکتیک و تکنیک و دریبل و اوت و برتری اماری بازی دم نزنم و به احساسم فکر کنم به این که ایران بعد از رسوایی چهار سال پیش بازم قد علم کرد و موفق ظاهر شد.وقتی می بینم اردوی ایران همه خبر نگارا رو جذب می کنه به این نتیجه می رسم که فوتبال ما می تونه جلوی خیلی از کمبودهای بین المللی دیگه رو بگیره.امروز باز هم به ایرانی بودنم افتخار کردم.شاید خیلی احساسی باشه ولی امیدوارم زود تر از همیشه شور و شوقم از بین نره.

روی عقلانی:

در بازی که از دید همه می تونست برای ما ناکامی باشه بردیم.بردیم و بیشتر از همه اون رو مدیون تکنیک بالای کریمی هستیم.نمی دونم چرا نیمه اول بازی اونجور گره خورد و جز دو سه شوت ده دقیقه اول موقعیتی رو نشد به و جود بیاریم.با وجود اینکه در نیمه دوم این بازی رو راحت بردیم مسائلی هست که باعث شده هنوز این تیم رو یک تیم کامل نبینم.دفاع چهار نفره ما که شاید سه نفرشون در پستهای غیر تخصصی بودن تو این بازی کم محک خورد ولی تو همون حملات محدود تایلندی ها بی اشتباه نبود.کندی توی این دفاع بی داد می کنه و میل گلزنی در بین مدافعان زیاده.تایاندی ها تیم ناقصی بودن و نفرات زیادی رو نداشتن با این حال شوتهای خوبی زدن.عمان وچشم بادومی ها شوتزن تر و مقتدر ترن.هنوز نمی تونم برانکو رو فرشته نجاتمون بدونم مگه چهار سال پیش طالی ساده دل با تیم بسیار بهتر و پخته تر از این نابود نشد.مگه نه اینکه در بازی اول چهار گل به لبنان میزبان زد و کلی ارزو در دلمون زنده کرد و بعد با حواشی روبرو شد و قافیه رو باخت؟عمان قوی تر از تایلند و تیم زیکو زیرک تر از همه در صورت صعود هم اردن و کره منتظر ما هستن که تو این سالها رگ خواب ما رو خوب می دونن.

وقتی این تیم رو می بینم بیشتر نام منتخب ایران به ذهنم می رسه تا تیم ملی چون خیلی از شایسته ها کنار موندن .امیدوارم این پیروزی مقابل عمان هم تکرار شه تا بازی اخر برای صعود تشریفاتی باشه.گر چه تایلند جز این دو سال اخیر همواره با سه گل مغلوب ما شده بود و حرفی برای گفتن نداشت.